Американскиот НФЛ играч Џон Тагл доживеа да одигра само една сезона како професионалец – и тоа како последен „пик“ на драфтот… Остави огромна трага, а неговата борба против тешката болест ќе се памети со децении.
Минатиот викенд се одбележаа 26 години од смртта на американскиот фудбалер Џон Тагл (1961-1986), кој не остави белег на теренот, но со голема храброст и бестрашност засекогаш го запиша своето име во историјата на НФЛ и спортот во САД како целина.
Тагл беше силен бек кој беше избран последен на драфтот во 1983 година, 335-ти пик во 12-тата рунда. Таканаречениот „Господин Невнимателен“, како што се нарекува таа неславна „титула“. Меѓутоа, кога дојде во Њујорк со тренерот Бил Парселс, се избори за место во тимот, како и за се во животот и победи. Во тимот влезе како член на специјалниот тим, а како „бек“ ја заврши својата прва и што ќе испадне негова единствена сезона во НФЛ.
Кога во мај 1984 година ги скина лигаментите на коленото при скок во далечина за време на тренингот, мораше да направи операција и опоравување, кое обично трае од шест до осум месеци. Подоцна истиот месец, забележал мала грутка зад десното рамо и претпоставил дека е само калциум и не обрнувал многу внимание на тоа. Тоа лето пристигна подготвен за тренинг и толку добро напредуваше во опоравувањето што постигна сè два месеци побрзо од очекуваното. Сепак, болката во рамото не помина.
Кога отишол кај клубскиот лекар и го спомнал проблемот, го испратил во болница на тестови. „Никогаш не кажа, но мислам дека се сомневаше во најлошото“, изјави соиграчот Роб Карпентер. За жал, тоа претчувство се оствари, бидејќи на Тагл му беше дијагностициран ангиосарком, вид на малигнен тумор кој ги нападнал неговите бели дробови. Фудбалерот остана во шок, но не дозволи да се онесвести. Молчеше пет минути, а потоа ја изговори одлуката што ќе го води во неговиот живот во следните две години: „Па, ќе седам да плачам или ова ќе го победам со борба од првиот ден?!“ . Потоа отишол во барот со својот соиграч, нарачал шише шампањ и наздравил.
Набргу потоа, на Тагле му беше извршена операција за отстранување на два тумори од белите дробови, како и хемотерапија за тумор на рамото. Кога можеше, одеше на тренинзи и игри и ги бодреше соиграчите, кои го прогласија за Храбар играч од 1984 година. Во сè наоѓаше мотив да се бори. Кога почнал да ја губи косата, добил „мохиканска“ фризура. А потоа си ја избричи главата. Следната пролет, 1985 година, тој се врати во теретана, исончан и фит, кревајќи поголеми тежини од неговите соиграчи.
„Ми беше неверојатно што човек може да помине низ хемотерапија и да остане во форма на професионален спортист, но Џон го направи тоа. Можеше да се види колку беше тешко, но Џон всушност стана поголем, посилен и побара уште повеќе, тој сакаше да биде „туркан“ до крај. „Во теретана тој не беше болен, тој беше како сите други“, додаде тој. На тренинг од клупата подигна 160 килограми.
Иако на почетокот на подготовките дојде во 1985 година со желба да се избори за место во тимот, лекарите не се согласија со тоа и од клубот го убедија да не биде активен, бидејќи во тој случај ќе добива редовна плата. Навистина, му беше исплаќана редовната плата до февруари 1986 година, а потоа гигантите му го исплатија осигурувањето до крајот на неговиот живот. Во знак на благодарност, Тагл побара од пријател да им однесе шише шампањ Dom Perignon на сопствениците на франшизата – Велингтон и Тим Мара, во случај нешто да му се случи.
Кон крајот на 1985 година, една и пол година откако му беше дијагностициран туморот, Тагл беше подложен на уште една операција, бидејќи ракот се проширил на неговите бели дробови. Сепак, тој не застана ни тогаш, отиде на скијање следниот месец, а на почетокот на 1986 година се врати во Њу Џерси за да почне да бара нова работа бидејќи знаеше дека Џајантс нема да му го обнови договорот. Во меѓувреме сфатил дека нема да може да го прави тоа како порано, па од теретана се префрлил на тениско игралиште, па се вработил како продавач на автомобили Мерцедес. За жал, тоа го правеше само неколку месеци, поради проблеми со дишењето. Во март повторно бил опериран, а по многу лоша реакција на хемотерапијата, решил да се откаже од таквиот третман и се преселил во домот во Калифорнија каде што израснал, борејќи се со најблиските за своето здравје со алтернативни пристапи.
Толку се бореше и веруваше во победа, што по секоја цена сакаше да се одржи животот во повеќе или помалку нормален ритам. Така во март ја запроси својата девојка Кети Крам, а таа се согласи да се омажи за него. Беше тоа прекрасно, но за жал кратко по тешките вести што ги слушаа заедно во лекарските ординации. „Докторот од Стенфорд ни покажа рендгенски снимки на белите дробови на Џон и ни кажа дека неговата волја е единствената причина што тој сè уште е жив“, откри Кети Крам.
Во последната фаза од животот, борбата ја продолжил во клиника во Мексико, каде имал големи проблеми со дишењето, но и тогаш ширел оптимизам на сите околу себе.
“Три дена пред да умре, првпат го видов исплашен. Не можеше да здивне. Го видов како се мачи и почнав да плачам. Одеднаш почувствував како неговата рака ме теши. Подоцна истиот ден, конечно го прашав ако му дојдат мисли за смрт…. но не мислеше дека ќе умре од ова. Само ме фати за рака и ми рече – Не грижи се за мене, нема да умрам“, изјавила неговата свршеница.
Тагл почина во сабота, 30 август 1986 година во мексиканскиот град Тихуана, поради проблеми со дишењето при спиење. Иако се борел со години, неговите блиски се уште биле во шок кога дознале, бидејќи ги убедувал дека ќе се бори со ова до крај и дека ќе победи. „Знам дека сакаше да постигне повеќе во животот и иако мислам дека не чувствуваше страв од смртта. Не сум сигурен дека го прифати она што ќе му се случи. Да беше буден, сигурна сум дека ќе се избореше. Никој што го познавал, никогаш нема да заборави како се борел“, рекла неговата девојка.
Тренерот на Tagle’s Giants, 81-годишниот Бил Парселс, сè уште живо се сеќава на нивниот последен состанок, кој се одржа во летото 1986 година, непосредно пред смртта на играчот. Седеше во канцеларијата, а секретарката најави посета. Влезе во темно одело, полирани чевли и кафена чанта. Тој седна пред тренерот, ја стави торбата на масата, го извади шампањот и рече: „Тренеру, ајде да се напиеме. Мислам дека нема да се видиме повторно. Само сакам да ти се заблагодарам за сè“.
Парселс сега има 81 година и тоа е една од најтешките работи што ги доживеал во животот. „Не знаеја многу луѓе за него, тој беше храбар. Имаше квалитети кои не можеше секој да ги види. Тој ми беше инспирација, бидејќи секогаш кога ќе го погледнев се прашував – дали во неговата ситуација ќе го имам тој став на „Ајде да се напиеме“? Сè уште можам да му ги видам очите. Се изгледа како вчера. Последните неколку минути што ги поминав со него се навистина едно од најмоќните искуства што сум ги имал во мојот живот. „Вистина е“, рече Парселс.
Во спомен на Тагл, Њу Јорк Џајантс го носеа неговиот број „38“ на своите шлемови во текот на шампионската сезона 1986-87. За него е снимен популарниот документарен филм „Ирелевантниот џин“ во кој е раскажана приказната за големиот борец, бестрашен Џон Тагл.
