Фоторепортерот на Pixsell, Роберт Белошевиќ го фотографирал Аладин Хоџиќ додека тој несигурно се шетал по патерици во придружба на неговиот татко Абдулах.
Фаќајќи ја врамената црно-бела фотографија во раката, фоторепортерот на Pixsell, Роберт Белошевиќ, го гледаше младиот човек потпрен на оградата на една од зградите во Бихач.
И тоа токму на местото каде што првпат го видел пред 27 години како несигурно оди по патерици во придружба на неговиот татко Абдула.
Без разлика на годините што поминаа, веднаш знаеше дека тоа е Аладин Хоџиќ (31). Младиот човек го крена погледот, се насмеа од срце и се упати кон Роберт и екипата на 24 часа.
– Роберт, мило ми е што конечно те запознав, се чувствувам како да те познавам цел живот – искрено рече Аладин, насмевнувајќи се на својата врамена фотографија која Белошевиќ му ја даваше. Внимателно се загледа во неа, а низ главата му блеснаа годините од неговиот живот. Гpaнaтиpaњe, ампутација на нога, тpaума поради загуба, навикнување на протеза, повторно одење, живот и растење во Италија, сопругата Адис и ќерката Дарија (4), водечки нишки во неговиот живот.
Додека полека се движеа низ раздвижениот плоштад на Бихач, немаше човек кој не зјапаше во црно-белата фотографија на момчето на патерици што Аладин гордо го носеше со себе.
– Па, оваа фотографија го обиколи светот – извикал постар маж, а неговиот пријател потврдил дека добро се сеќава на неа. Аладин исто така застанал и кога слушнале дека е момчето од фотографијата, мажите му пришле и го тапкале по рамо поставувајќи му бројни прашања.
– Сине, носи ја со гордост, таа фотографија беше на сите светски насловни страници. И благодарност до тебе Роберт, што го фотографиравте – рекоа двајцата пријатели речиси едногласно.
„Мислев дека ќе ми порасне ногата“
Русокосото момче, на кое на 9 јули 1994 година гpaнaта му ја однесе десната нога, израсна во прекрасно младо момче кое не попушти пред својот шекер. Тој живее во Болоња со сопругата и ќерката, вработен е во комунално претпријатие, планинари, трча, оди во теретана, живее интензивен живот и гледа позитивно на иднината.
Во тој кобен јули 1994 година, Аладин си играше со десетина пријатели на една ливада во близина на неговата куќа во Острошац. Испуканата гraнaтa во воздухот, го собори на земја, каде што вpeckаше од болка и страв во локва kpв.
Делови од десната нога му биле расфрлани на ливадата, а роднина кој живеел во куќата до неговата, го носел на раце во блиската амбуланта. Увидувајќи ја тежината на повредата, лекарите веднаш го префрлиле во болницата во Бихач.
-Лекарите предложија ампутација на ногата на татко ми. Ми објаснија дека можат да ја спасат, но мускулите и нервите беа целосно испржени и никогаш немаше да можам да одам нормално. Татко ми се согласи на ампутација знаејќи дека по вoj нaтa ќе добијам протеза што ќе ми овозможи да живеам нормален живот. Се сеќавам дека често гледав низ панталоните, ја барав ногата и ја прашував мајка ми каде исчезна и кога ќе ми порасне другата нога – се присетуваше Аладин додека шетаа низ ливадата каде што ја изгуби ногата. Иако му е тешко да се навраќа на минатото, тој сака да разговара. Тој се спротивставува на секоја вoj на, се спротивставува на страдањата на луѓето, особено на невините деца.
– Уште како момче бев убеден дека ногата е како коса – како што ќе пораснам, ќе расте и таа. Како што минуваше времето, ми беше јасно дека нема ништо од тоа. Сфатив дека можам да се откажам или да се борам. И решив да се борам. Во тој болен период запознав прекрасна девојка Сања Алексиќ, која исто така ја загуби ногата во вojнaтa. Помеѓу нас се создаде силно пријателство, а се запознавме и со добротворот Марк Бечи, кој во август 1995 година ни ги обезбеди документите да одиме во Италија и да земеме протези за двајцата – откри Аладин. За Италија отпатува со татко му Абдула, а малку подоцна им се придружи мајка му Фата и сестрата Азра.
– Во моментот кога ја добив протезата, ми се отвори сосема нов свет. Всушност, научив да одам со протеза и не се сеќавам како е да се оди со двете нозе. Додека другите деца си играа и трчаа, јас морав да седам на страна бидејќи немав нога и не можев да трчам како нив. И затоа протезата ми беше големо олеснување. Замислете, немате нозе и наеднаш одите нормално, без патерици, не ви треба ничија помош… Шетате на небото под облаците!
Имав чувство дека ќе продолжам да летам за да се уверам дека ќе ја вратам ногата назад. Никогаш не сум имал некои поголеми проблеми со протезата. Порано ми правеше плускавци на нозете, но дури и новите чевли добиваат плускавци кога ќе ги купите. Никогаш не се пожалив за тоа што ми се случи – признава Аладин, кој никогаш не се однесував како жртва. Од моментот кога реши да се бори и да создаде соживот со својот хендикеп, ништо не го спречи. Не му беше пречка да работи, беше прв во разни спортови и продолжи нормален живот.
– За мене немаше невозможни мисии, имаше само силна желба и уште посилна цел. Сакам екстремни спортови и се што е лудо.
Можам да одам 20 километри, пробав со банџи скокање, скокање со падобран, дури една година тренирав ММА, според мене еден од најтешките и најопасните спортови. Редовно одам во теретана и протезата никогаш не ми направила проблеми. Но, знаеше да им направи проблеми на другите. На пример, еден 16-годишен маж влезе во теретана и кога сфати дека имам протеза, ме праша дали сум ја изгубил ногата во Втopата светска вoj на. За казна, тренерот го испрати да трча неколку големи кругови низ салата, а мораше да направи и 100 маринци (вежба составена од склекови, чучњеви и скокови, која се користеше при изборот на американски војници) – вели Аладин весело, кој во текот на животот научил дека се се случува со причина и дека има решение за секој проблем, дури и за најтешкиот.
Во салонот се роди љубов
Животот го награди со убавата сопруга Адис, со која се ожени во август 2016 година. Роден од селото Стијена, недалеку од Острошац. Адиса работела во фризерски салон каде Аладин понекогаш доаѓал да си ја скрати косата. Убавата црнка веднаш му паднала во очи, а посетите за шишање станувале се почести.
-Веднаш видов дека е фина девојка и се повеќе се запознававме. Додека живеев во Италија, почнавме да се допишуваме и полека ја започнавме нашата врска. Секој викенд доаѓав да ја видам. По десет месеци се венчавме во Чазин. Дарија е родена во 2018 година и е навистина убава.
Таа е активно дете, разбира сè и уживам кога поминувам време со неа. Бидејќи жена ми не можеше да добие слободно време, сега само јас и Дарија дојдовме во Босна. Ја донесов да поминува повеќе време со баба ѝ, која ретко ја гледа, но имаме проблем, бидејќи не сака да зборува босански, само италијански, што баба и не го знае – низ смеа вели Аладин додека возеше до родното место на неговата сопруга по кривулестите патишта на Чазин.
„Тато, оваа слика треба да биде обоена“
Во дворот ги пречекува кафенокоса девојка која радосно плеска со рацете и ја чека прегратката на тато. Таа нежно ги обвиткува рацете околу неговиот врат и со сладок глас го моли да пие чај со неа од чакалот и песокот што го поминала половина попладне мешајќи го само за него. По пиењето на чајот, Аладин и донел фотографија во рамка од автомобилот, а таа, гледајќи ја, зачудено прашала: „Тато, кој е тој? Но, многу брзо го препознала својот татко на сликата, кој на сликата имал иста возраст со неа. Додека нежно помина со прстите по фотографијата, ја сврте главата и искрено му призна на тато: „Тато, сликата е убава, но нема боја на неа, треба да ја обоиме!“
Роберт му се извини на малото девојче што беше толку невнимателно и заборави на бојата, а Аладин вети дека фотографијата што доведе до прекрасно пријателство ќе ја чува подалеку од палавите раце и шарените боички на неговата мила.
Роберт Белошевиќ за средбата со момчето од фотографијата
– Фотографијата на Аладин на патерици е прогласена за фотографија од 1995 година во Италија. Исклучително сум горд на неа и бескрајно среќен што го запознав Аладин. Разменивме броеви, сигурен сум дека повторно ќе се сретнеме – изјави Белошевиќ.
